‘You call yourself a salesman, you son of a bitch?’
– Alec Baldwin in Glengarry Glen Ross
Ik moet je iets bekennen.
Soms verlang ik terug naar de gladde verkoper.
Zo’n kerel die z’n voet tussen de deur zet.
Met achterovergekamd haar en een dunne leren stropdas.
Attention, Interest, Decision, Action.
Attention: Heb ik uw aandacht?
Interest: Bent u geïnteresseerd?
Decision: Heeft u besloten?
Action: U kunt hier tekenen.
Toen ik nog studeerde verdiende ik een centje bij als telemarketeer.
Ik verkocht afspraken. Een vertegenwoordiger nam dan het echte verkoopgesprek op locatie van me over.
Business was booming.
Op een jolige vrijdagmiddagborrel kreeg ik uit de handen van de baas een televisie aangereikt.
Voor jou, zei- die. Je hebt de meeste leads tot klant gemaakt deze maand.
Ik was de beste.
”Cause only one thing counts in this life: get them to sign on the line which is dotting”
Is die tijd is voorbij?
Gisteravond om acht uur ging de telefoon.
Een medewerker van een respectabel Amsterdams weekblad.
Of ik mijn abonnement wilde verlengen.
Het was niet in de stijl van het blad mij zo laat op de avond lastig te vallen met zo’n schunnig verzoek,
begon de jongen aan de andere kant van de lijn.
Hij snakte naar adem en vroeg mij om de gunst. Ik voelde zijn wangen gloeien.
Het blad dreigde kopje onder te gaan. Als ze nu niets deden …
Telemarketing hoorde daar helaas bij.
Hij was een natuurtalent.
Aardig, respectabel, betrouwbaar, grappig.
Ik viel als een blok voor zijn charmes en liet alle bezwaren tegen het blad vallen.
Hij had ook gewoon direct naar mijn rekeningnummer mogen vragen.
“He was here on a mission of mercy.”
