In de muziek geldt: een liedje is goed als het onthouden wordt.
Laatst was er bij de wereld draait door een professor te gast die kwam uitleggen waarom het nummer Happy van Pharrell Williams het meest populaire top-40 nummer ooit is.
Hij vertelde over hoe onze hersenen reageren op muziek.
Hij danste er zelfs bij.
Maar de professor repte geen woord over de muziek zelf.
Harmonie, timbre, bezetting, compositie en arrangement.
Want juist daarin ligt het geheim.
Neem een toonladder. De ene is de andere niet. Ze verschillen minimaal van elkaar. Maar juist die kleine verschillen maken ons emotioneel.
De professor snapt er echt niets van.
Terug naar de promotiefoto.
Want werkt dat niet min of meer hetzelfde?
Is er een fotograaf die mij kan uitleggen hoe je een foto maakt die emoties oproept?
Hoe dan ook, veel promotiefoto’s beklijven niet.
Er schuilt geen verhaal achter.
Da’s jammer, want zo’n campagnebeeld is een belangrijk onderdeel van je verkoopapparaat.
Af en toe krijg je – als marketeer in de jazz – een foto van een agency die in één keer raak is. Neem dit beeld van het kwartet van Benjamin Herman. Zijn bureel stuurde het mij op.
Ik vind het een briljante foto.
Waarom?
Tsja, daar gaan we weer. Ik weet het niet.
Omdat ieder cliché ontbreekt?
De grootste opluchting is dat het geen live-foto is.
Een live-foto geeft je het gevoel dat je te laat bent. Dat het concert al begonnen is zonder jou.
Op deze foto bereidt de band zich voor. Ze maken zich op.
Voor jou.
En toch.
Ze zijn ook een tikkie arrogant. Als je niet komt is het ook goed.
En dan die setting.
Geen opgezet decor, maar een kleedkamer ergens in de catacombe van een vieze jazzclub.
Zo willen we het zien. Een beetje vies met stijl.
